Ανέβηκε το φως στους ουρανούς
και το νησί ένα ανέλπιστο φιλί ζωής
για όλους αυτούς που ταξιδεύουνε σταυρός
στην άκρη του γκρεμού εκεί μικρός ανθός

Μαύρη σημαία έχει της ρίζες της εκεί βαθιά στην άμμο
στα Δυό Λισκάρια οι φιννικές μόνο θυμούνται το γέρο
καπετάνιο τον τρελό τον πειρατή με το κοράκι που όταν έφτανε
εκεί με το καράβι έριχνε έξι κανονιές πάνω στο κάστρο

Σε αυτή τη θάλασσα ο καιρός και ο καπετάνιος
είναι από μοίρα και θεό εχθροί και αδέρφια
πάνω στην πέτρα φωσφορίζουν οι Άγγελοι
από ένα χέρι που ζωγράφιζε από πάντα

Στο ξερολίθι σε ένα γέρικο αλμυρίκι που κάποτε
ίσκιωνε εκείνους που τίμησαν τη λευτεριά και για άλλο
τίποτα δεν ζήσαν τώρα σκιάζει ταξιδιώτες που όλο φτάνουν
και έτσι που ανέμελοι το απέριττο κοιτάζουν
ένα αεράκι στη σκιά του τους θυμίζει

Ένα περβόλι αυτός ο τόπος και άγριος βράχος
κτισμένα πάνω του ανεμόμυλοι και κάστρα
γεύεσαι θάλασσα κι αγέρι και ένα μελτέμι
να δροσίζει το καυτό της μεσημέρι

Εδώ γεννήθηκε της Άρτεμης το πάθος
εδώ και εγώ με την κιθάρα μου ματώνω
έτσι πληρώνω το ταξίδι και το χάρο
γράφοντας λόγια που όλο σβήνονται στην άμμο