Με τις παλάμες ανοιχτές τρεις μαθητές στην έδρα, αντίκρυ απ' τον δάσκαλο τα μάτια τους κλειστά Κι αυτός τη βίτσα σήκωσε σα να 'τανε ρομφαία κι αντί για γνώση, απόγνωση μαθαίνει στα παιδιά. Τα σύνεργα της τρέλας σου παράτα δασκαλάκο. Μ' αυτή τη βέργα που κρατάς και νοιώθεις σαν θεός, τα χέρια σκάβεις των παιδιών και το δικό σου λάκκο. Άβουλοι πολίτες ίσον άχρηστος λαός. Το 'να θα γίνει ναυτικός, το πρώτο, το χαμίνι. Στον τάφο σου ρε δάσκαλε κατούρησε κρυφά. Θα 'χει έναν κόμπο στο λαιμό και πίσω του θα φτύνει είναι στο μεταίχμιο να πει το "άντε γεια!" Το δεύτερο αποφάσισε το γένος του ν' αφήσει, να γίνει πικραμύγδαλο μαζί με τα καλά, να σας χαλάει τη νοστιμιά, να σας χαλάει τη γεύση απάνω που νομίζετε πως είστε αφεντικά. Το τρίτο, το πιο δύστυχο, που όλα τα υπομένει, θα μεγαλώσει στη σκιά και -δες την μια ζαριά- κι αυτό θα γίνει δάσκαλος, θα μοιάσει του δασκάλου. Μόνος θα πορεύεται μες στην ερημιά. Θα φτιάξει βίτσα αγκαθωτή απ' τα ριζά της βάτου, τη γνώση θα 'χει πρόφαση για να 'χει να ξεσπά και θα χτυπάει τους μαθητές σα να 'σαι συ μπροστά του. Φουκαρά μου δάσκαλε δεν πήρες μυρουδιά.—