Θυμήσου τις πρώτες σου τις ιστορίες
αυτές που έλεγες σε καπηλειά και πλατείες
Του κόσμου μας θά 'πλενες τη δυσωδία
έλεγχο θά 'κανες σε εξτρέ και βιβλία
Τα μάτια σου έβγαζαν φλόγες και ελπίδα
και η γλώσσα σου έκοβε σαν τη λεπίδα
στόμφος, κορύφωση λόγια ανδρείας
γωνίες οι λέξεις σου στο φως της πλατείας

Στην καρέκλα ανέβηκες με ορμή και καμάρι
μα στο δρόμο είδαμε ένα όρθιο κουφάρι
χλωμός μας φάνηκες γεμάτος με τύψεις
και εκεί κάπου άρχισες εναέριες ασκήσεις.
Και δώσ’ του τόλουπ, φλιπ, άξελ και ρολ
και η Αυλή απεριτίφ Απερόλ.
Τους φίλους σου άφησες να περιμένουν στο βάθος
θεέ μου πόσο κοντά στο μηδέν είναι ο άσσος

Σ’ ακολουθήσαμε με πάθος και ρώμη
μα όταν φτάσαμε στο σταυροδρόμι
απ’ την άλλη μας έστειλες στον δρόμο και πάλι
ξανά ο εφιάλτης να κρατά την σκυτάλη
Πριν καταλάβουμε καλά τι είχε γίνει
ύπνος μας πήρε της λήθης σαγήνη.
Το σύνθημα θέλαμε του ατσαλένιου ιππότη
φιρμάνι μας έφερες με ευυπόληπτο πότη.

Της καρέκλας φίλε μου αυτή είναι η ιστορία
από σθένος πως γίνεται ντροπή και αμαρτία.
Άσβεστος πόθος της εξουσίας το πάθος
κι αν γίνεις δούλος της σε τραβάει στο λάθος.
θέλει Πίστη, συνέπεια να την τιθασεύσεις
και αν δεν τα έχεις στη βολή της θα πέσεις.
Τους φίλους σου αφήνεις να περιμένουν στο βάθος
θεέ μου πόσο κοντά στο μηδέν είναι ο άσσος