Όταν μιλώ για σένα
δεν ξέρω αν μιλά ο έρωτας
ή κάποια φωνή αρχαία.
Πώς συντονίζονται τα βλέμματα
όταν αντλούν αιώνες;
Πώς να χωρέσει
μες στο βλέμμα σου το εύθραυστο
δική μου ισορροπία;
Μία πνιγμένη υπερβολή
ζητούσε ορατότητα
μα αφού ο χρόνος
μού χτίζει την καρδιά
σκορπώ μες στον αέρα τη μορφή
που θα ’θελα να σώσεις.
Κάποτε, ίσως να γίνω διάφανος
ίσως και δρόμος ολόκληρος
γεμάτος λιβελούλες.
Θα στέκεσαι στην άκρη του
με όση ζωή μάς έφυγε,
θα προσεύχομαι
να μην πονέσεις
κι εσύ σαν να μην μ’ ένιωσες ποτέ
χωρίς να έχεις αφορμή
θα με βλαστημήσεις.