Ήρθες από παλιά φωτογραφία,
άπλωσες το σώμα
πάνω στα έπιπλά μου.
Μεγάλωσαν αμέσως τα μαλλιά,
το βλέμμα σύστηνε αρχαία Ελλάδα
και η σιωπή, εύθραυστες λέξεις του Μπελίνι.
«Είμαι κουρασμένη», είπες χωρίς να σε ρωτήσω.
Το όνειρο δεν χωρούσε φως, ούτε και ψέμα.
Κουρασμένη, αλλά αγέρωχη
σκέφτηκα, μα δεν είπα
και τότες χάθηκες.
Όπου κι αν έφτανες, θα έφτανες αγέρωχη.
Όπου κι αν έφτανες, θα έφτανες πάντα κουρασμένη.
Μονάχα να προλάβαινα
αν άξιζε ο έρωτας να μάθω.