Ξημερώνει εκεί πάνω στις κορφές
και γω παίρνω τον μακρύ μου το δρόμο.
Η ψυχή μου φτερουγίζει σαν πουλί
κι ας βαρύ κρατώ φορτίο στον ώμο.

Της ζωής η ανηφόρα
δεν περνά από κάμπους
και χορτάτα παλάτια.
Έχουν τίμημα οι μόχθοι
των μεγάλων αγώνων,
θέλ' ορθάνοικτα μάτια,
Λευτεριάς αν θελήσεις
ν' ακλουθάς μονοπάτια.

-Ξημερώνει εκεί πάνω στις κορφές
και γω παίρνω τον μακρύ μου το δρόμο...

Κι αν του δρόμου το τέρμα
δεν προβάλλει κι αργεί
κι αν το βλέμμα μου θα 'ναι
πιο σβυστό κάποι' αυγή
κι απ' της νύχτας τα σκότη,
άλλοι στη θέση μου νιοι
θα βαδίζουν, την άκρη
προσπερνώντας των λόφων.
Δεν τελειώνει ο δρόμος
ο μακρύς των συντροφων!

-Ξημερώνει εκεί πάνω στις κορφές
και ο ήλιος χρυσός στην ίδια πορεία,
χελιδόνια μας καλούν στους ουρανούς:
ποιος της ζωής δεν ποθεί κάθ' αξία;

Η γραμμή των ονείρων
να τρυπά το σκοτάδι,
της αγάπης και πάλι
να' ν' δροσάτο το χάδι.
Στα γαλάζια της μάτια
σαν καθρέφτης να λάμπουν
του ορίζοντα πέρα
της ειρήνης σημάδια,
της δουλειάς και του δίκηου
τ' ανθισμένα λιβάδια!