Είδα τη θύμησή σου να γυρνά στα χωράφια,
να λάμπει στις πόλεις, να διασχίζει τη νύχτα.
Είδα τη θύμησή σου να ψάχνει στα ράφια
και να βγαίνει κρατώντας της αγάπης τα σκήπτρα.
Κανείς δεν μπορεί να με νικήσει!

Των ματιών μου ο αγέρας,σαν πνοή και καφτάνι,
προστατεύει το θαύμα που δεν ήταν ν’ αντέξεις.
Στης σκιάς σου το ύψος η αιωνιότητα φτάνει,
μου φυσάει στο στόμα καλοκαίρια και λέξεις.
Κανείς δεν μπορεί να με νικήσει!

Είδα τη θύμησή σου,τη βαθειά σου αλήθεια
κι έτσι ανάλαφρο- πλέον-ο καιρός μ’ αναδεύει.
Είμαι σύννεφο πάνω απ’ ακατοίκητα σπίτια,
σαν ποτάμι στα χέρια μου η ζωή ταξιδεύει.
Κανείς δεν μπορεί να με νικήσει!