Κάθεσαι και περιμένεις στο σταθμό,

ανάμεσα στις ροχάλες της βροχής και στη γκρίνια των δέντρων.

Ένα σκυλί μυρίζει το χώμα ,_δε γαυγίζει.

Ένα ζευγάρι σταματάει για λίγο μπρος στα κάγκελλα

_μπορεί να βγει ένα πράσινο φύλλο.



Μια λέξη φεύγει στον υγρόν αέρα,

έχει το θόρυβο μιας ομπρέλας που κλείνει.

_”Δε θα ξανάρθω, έλεγε, δεν θα ξανάρθω”.



Βλογιοκομμένα τζάμια στο δρόμο,

στον προβολέα σπιθίζουν οι σταγόνες τους.

Τι κάθεσαι λοιπόν να περιμένεις;

Κι αν έρθει η αλλαγή δε θάρθει από κει.