Μια νύχτα

ο Οδηγός του ασανσέρ, σαν είχαν αδειάσει τα γραφεία

κ’ είχε φύγει κ’ η τελευταία καθαρίστρια, κ’ η πολυκατοικία ολόκληρη

με τις πλυμένες σκάλες της είχε απομείνει μόνη κι ολόγυμνη

βουίζοντας απ τη σιωπή της – ο Οδηγός του Ασανσέρ

πάτησε το κουμπί του εβδόμου ορόφου, ν’ ανέβει λίγο στην ταράτσα ν’ ανασαίνει.

Το ασανσέρ

δεν σταμάτησε στο έβδομο πάτωμα –

όγδοο, δέκατο, εικοστό πάτωμα, – κανένας

το ασανσέρ πέρασε απ’ την στέγη, απ’ την ταράτσα, ο Οδηγός

αναγνώρισε τα κυπαρίσσια του νεκροταφείου, αναγνώρισε πίσω απ’ το στενόμακρο παράθυρο του

τις ψηλές καμινάδες απ’ τη φάμπρικα του τσιμεντάδικου

ύστερα τίποτα απ’ την πολιτεία

ύστερα τα’ άστρα

ύστερα

τ’ ανεξιχνίαστα γεγονότα της σελήνης

κι ο οδηγός

ανεβαίνοντας κατακόρυφα

όρθιος, περίτρομος, ακίνητος – αν έγερνε λίγο

ίσως νάγερνε μαζί κι ο θαλαμίσκος βουτώντας στο διάστημα

τότε

θυμήθηκε τα παιδιά του, τη γυναίκα του

και πρόσφερε ασυναίσθητα τη λέξη «ψωμί» μονομιάς

το ασανσέρ μπήκε στη σωστή τροχιά του

κατέβηκε μαλακά στο οικείο ισόγειο,

ο οδηγός άνοιξε τη στενή πύλη

βγήκε στο φιλικό του διάδρομο, λιγάκι παραξενεμένος

που η ζωή είναι τόσο παράδοξη, τόσο απλή, τόσο απέραντη.

Στο σπίτι

τον περίμεναν από ώρα. Αυτός

ακούμπησε στο στρωμένο τραπέζι, με μια κίνηση αδιάφορη,

μιαν ανθοδέσμη από κίτρινες μαργαρίτες

που είχε ξεχάσει στο ασανσέρ η κυρία του Έξω Ορόφου

και φεγγοβόλησαν τα πιάτα και τα πρόσωπα των παιδιών του.

Γι αυτό

καθόλου δεν παραξενεύτηκαν πλάι στο επιπλοποιείο

με τους παλιούς καθρέφτες που καθρέφτιζαν τα στιλπνά σύννεφα

της άνοιξης, καθόλου

δεν το παραξενεύει πια ούτε ο θάνατος των άλλων ή και του εαυτού του,

οι ρόζοι του ξύλου

στα πλανισμένα μεγάλα σανίδια που ήταν σαν κλεισμένα μάτια,

βλεφαρίζουν και πάλι

σάμπως να ρέει μέσα τους ξανά το αρχαίο τους βλέμμα ή το βλέμμα της άνοιξης.