Στον προμαχώνα της ζωής
ήσουν το τέλος της αρχής
όλα περάσαν βιαστικά
μα εγώ που ζω αιρετικά
δε με πονάς

ζάχαρη μαύρη το φιλί
κι εγώ που ήμουν απειλή
για σένα έγραψα πολλά
τραγούδια κόκκινα, τρελά
πως, μη ρωτάς

έχω ποθήσει τη μιλιά σου
τα κύματα από τα μαλλιά σου
την αγκαλιά
έχω ποθήσει τ’ άρωμα σου
τα κατακόκκινα φιλιά σου
την αγκαλιά σου

είσαι παντού και διαρκώς
σα δαίμονας αγγελικός
θέλω για σένα στη φωτιά
να ρίξω χίλια μυστικά
και με κρατάς