Πυκνοί οι καπνοί που με κύκλωσαν
Και ποιος να καίγεται άραγε
Όσο καλά κι αν την κλείδωσα
Η πόρτα πάντοτε άνοιγε

Ξεχείλισα
Τη θάλασσα
Πιο πέρα δεν μπορώ
Συγχώρεσε με
Κι οδήγησε με βαθιά
Στο κύμα πρώτα
Και ύστερα στον αφρό

Θεριό μυρίζεις το φόβο μου
Από τα μάτια σε γνώρισα
Στιγμή δεν μ´ άφησες μόνο μου
Ποτέ λοιπόν δε σε σκότωσα