Πήρε το κρίνο, το άσπρο κρίνο,
μια στάλα ασήμι απ΄το φεγγάρι·
κι από τα πέταλα του, εκείνο,
γλυκό χαμόγελο έχει πάρει…

Το ρόδο ρούφηξε απ΄τη δύση
την κόκκινη φωτοπλημμύρα,
και το σκοτάδι, άμα ροδίσει,
πίνει τα ολόγλυκά του μύρα…

Πήρε απ΄τα κύματα η φλογέρα,
κι απ΄τη βροχή, δροσούλα, οι κλάδοι·
η νύχτα πήρε από τη μέρα,
πήρε το φως απ΄ το σκοτάδι…

Ζήλεψα… Οι κόσμοι ήταν γιομάτοι
άστρα, χαμόγελα, άνθη, μύρα!
Πήγα κι εγώ να πάρω κάτι,
μα ήταν πικρό. Και δεν το πήρα.