Ένα βαγόνι χαλασμένο του συρμού,
έγινε βάρκα της καρδιάς και του καημού
και ταξιδεύει ένα τσούρμο αλητάκια
που μεγαλώσανε σ' αλάνες και σοκάκια.

Με την πλάτη στα σανίδια
και τ' αστέρια από ψηλά,
του καπνού τα δαχτυλίδια,
τους πηγαίνουν πιο μακριά.

Και ονειρεύονται, πως φεύγουνε για αλλού,
κάνουν ιπτάμενο χαλί μια κουρελού.
Άσπρο σεντόνι το φεγγάρι τους απλώνει
κι έτσι ξεχνάνε πως κοιμούνται σε βαγόνι