Κόκκινος βράχος στὸ γαλάζιο τῆς ζωῆς σου
Θάλασσα ἀλλιώτικη τὰ μάτια σου μὲ ἄγγιξαν
Σὰν μετανάστης ποὺ γυρνάει στὸ νησί του
Καὶ σὲ σημάδια μυστικὰ πάλι μὲ τράβηξαν.

Μία πατρίδα δίχως σύνορα στὸ χρόνο
Ἀνατολὴ καὶ Δύση μιὰ φωνή, ἕνα μουράγιο
Σὰν τὸ τραγούδι τῆς χαρᾶς ποὺ φέρνει πόνο
Κατάρτια ὄνειρα καὶ τάματα στὸν Ἅγιο.

Ἡ ὀμορφιά δὲν ἔχει ὅριο
Ἂν ἔχεις δεῖ τὸ Καστελλόριζο
Τοῦ κόσμου ὅλου πιὸ ὡραῖο
Μιὰ στάλα φῶς μὲς τὸ Αἰγαῖο.

Πέτρα καὶ ξύλο ἀπὸ τὴ γῆ τῆς Ἰωνίας
Πίνω τὰ χείλη σου καὶ ξεδιψῶ μὲ δάκρυ
Κεραμιδὶ χρῶμα βαθὺ τῆς Μασσαλίας
Μία Μεσόγειος ποὺ δὲν γνωρίζει ἄκρη.

Ἕνα λιμάνι ποὺ εὐλόγησαν οἱ ἱππότες του
Καὶ τὸ φτερούγισαν σ’ ὅλη τὴν οἰκουμένη
Τὸ μυστικὸ ὅλης τῆς γῆς μέσα στὶς ρότες του
Καὶ ἕνας πόθος μυστικὸς ποὺ πάντα μένει.