Ποιός εἶδε πρά–, βάστα βρὲ παιδιά–,
ποιός εἶδε πράσινο δεντρί,
μαυροματούσα καὶ ξανθή,
νά ̓χει τὰ νεράντζια φύλλα,
μαῦρα μάτια, μαῦρα φρύδια.

Καὶ στὴν κορφή –βάστα βρὲ παιδιά–
Καὶ στὴν κορφὴ μαλάματα,
κορίτσι μὲ τὰ λάματα
καὶ στὴν ρίζα κρύα βρύση,
ποιός τὴν εἶδε τέτοια κρίση.

Καὶ ὡς ἔσκυψα, βάστα βρὲ παιδιά,
καὶ ὡς ἔσκυψα νὰ πιῶ νερό,
μαῦρα εἶν’ τὰ μάτια π’ ἀγαπῶ
γιὰ νὰ πιῶ καὶ νὰ γεμίσω,
μαῦρα μάτια νὰ φιλήσω.

Ἔφκε με τὸ, βάστα βρὲ παιδιά,
ἔφκε με τὸ μαντήλι μου
καημὸ πὤχουν τὰ χείλη μου
τὸ βαριοξεπλεμένο
μιά χαρά ̓ταν τὸ καημένο.

Τσαὶ τσεῖ ποὺ τὸ, βάστα βρὲ παιδιά,
τσαὶ τσεῖ πού τὸ κεντούσασι
κορίτσια τραουδούσασι,
τρία πάρθενα κορίτσια,
σὰν τοῦ Μάη τὰ νεράντζια.

Ἡ μιά ̓ταν ἀ, βάστα βρὲ παιδιά,
ἡ μιἀ ̓ταν ἀφ’ τὸν Γαλατᾶ,
βαστᾶ τὸν νοῦν της δυνατά,
κ’ ἡ ἄλλη ἀφ’ τὸ Νιοχώρι,
τοῦ παπᾶ-Κονόμου κόρη.

Ἡ τρίτη ̓ταν, βάστα βρὲ παιδιά,
ἡ τρίτη ̓ταν καλλιούτερη,
ἀπ’ ὅλες ὀμορφούτερη
ἦταν ἀφ’ τὸ Μέγα Ρέμα,
ποὺ μὲ τρέλλανε καὶ μένα.