Eκεί που ζούνε μοναχά
άστρα του Ψηλορείτη,
θα κάψω το τραγούδι μου
να φωτιστεί όλη η Κρήτη.

Κι όσο ο άνεμος βαστά
θα βαριαναστενάζω,
μη και καεί ολάκερο
και που θα κουβεντιάζω.

Να 'ξερα λέει ο δολερός
που άραγε φυτρώνει
κείνη η ρίζα τ’ ασημιού
να κλέψω λίγη σκόνη.

Π’ανθίζει πέτρα και φωτιά
σα σκύβεις το κεφάλι,
να τη φυσώ σ’απανεμιά
να’χεις για προσκεφάλι.

Έννοια μου 'κει π’ αντάμωσε
ήλιος το κεχριμπάρι,
'κει θα ’βρεις τς αγάπης μου
τ’ ανείπωτο χαμπάρι…