Τα παιδιά της πόλης
πόσο τ’ αγαπώ
βλέπουν και δεν βλέπουν
λίγο ουρανό
Σε χρυσά κλουβιά
πουλιά φυλακισμένα
στέκουν σιωπηλά
και παραπονεμένα

Κι όμως υπάρχουν κήποι
θαλασσινές σπηλιές
αλάνες περιβόλια
χελιδονοφωλιές

Τα παιδιά της πόλης
πόσο τ’ αγαπώ
ζουν μες στο τσιμέντο
μέσα στον καπνό
από το πικάπ
ακούνε παραμύθια
κι έχουν μια ζεστή
καρδούλα μες στα στήθια