Μαύρα πέπλα με τυλίγουν
αόρατες θηλιές με πνίγουν
βλέπω η ζωή γκρεμίζει
όσα η αγάπη χτίζει

Κολυμπάω στο σκοτάδι
πόσο θα 'θελα ένα χάδι
Το κεφάλι χαμηλώνω
και χαμογελάω στον πόνο

και μου λες ''Ελένη πέτα
τις ωραίες στιγμές σου μέτρα
ό,τι σε πληγώνει πέτα
πίσω τ άσχημα άφησέ τα
Τα σκοτάδια γκρέμισέ τα
με φεγγάρια γέμισέ τα
στης ζωής τη γκρι παλέτα
φτιάξε ουρανούς και πέτα''

Είναι η αγάπη ο Θεός που εγώ πιστεύω
μόνο η αγάπη μπορεί
Είναι η αγάπη ο Θεός που εγώ πιστεύω
Μόνο η αγάπη μπορεί

Κάνει κρύο στην ψυχή μου
Σκουριασμένη η αντοχή μου
και αισθάνομαι σαν βράχος
σ' άγρια θάλασσα μονάχος

Στις λιακάδες μου πια βρέχει
απ' τ' αστέρια αίμα τρέχει
έξω η μέρα ξημερώνει
όμως μέσα μου νυχτώνει