Αναστενάζω κι ο καημός στ’ αστέρια πάει
μ’ ένα αμάν που δραπετεύει στο κενό
ο λογισμός στο παρελθόν παραπατάει
μ’ έχουν δεμένη ξωτικά στον ουρανό

Έσβησε ο έρωτας, φύγαν τα στρας
ένα απόγευμα ή βραδυ Δευτέρας
έμεινα μόνη μα όπου κι αν πας
θα είμαι η ανάμνηση στο τέλος της μέρας

Χάθηκε η αγάπη , τη πήρε ο βοριάς
στάχτες αισθήματα σκόρπισε ο αέρας
έμεινα μόνη μα όπου κι αν πας
θα είμαι η ανάμνηση στο τέλος της μέρας

Χρόνια χαμένη σε μια λάθος κοινωνία
κι αφηρημένη στο κυνήγι της ζωής
παραγγελιά στων παραπόνων τα δελτία
τα μυστικά απομεινάρια της ψυχής