Άκουσε,
είναι ανώφελο
το κόσμο αυτόν να τον ορίσεις.
Να 'ρθει στα ίσια η ζυγαριά
κι η βάρκα να μην μπάζει από νερά.

Αν έχεις άντερα λοιπόν,
φτιάξε φτερά απ' ασήμι.
Σαν Ίκαρος να χτυπηθείς,
στον ήλιο σαν αγρίμι.

Όποτε κοίταγα ουρανό,
πάντα χυνόταν ένας ποταμός.
Μ'οσα βαθιά με πόνεσαν,
μα γίνανε εικόνισμα
να μου θυμίζει,
πως η καρδιά αν δεν πονέσει
πως θ'ανθίσει;

Άκουσε,
είναι όνειρο
το θέατρο αυτό που ζούμε.
Είναι μια σκέτη πυρκαγιά
που όσο φουντώνει δίνει απλόχερα.

Αν έχεις την καρδιά λοιπόν
ξέθαψε την αγάπη,
που 'χεις στα στήθια σου βαθιά
και μοίρασ'την στον χάρτη.