'Έχω ένα νου που σφύζει από φαντάσματα
και σαν το κύμα μου χαϊδεύουνε,
το μέτωπο τα βράδια.
Μοιάζω καράβι χάρτινο,
που πλέει στη φωτιά
και τη δροσιά την παίρνω από τα δάκρυα.

Πάντα μεσάνυχτα τρυπάω την καρδιά
κι απ' τον καθρέφτη σε κοιτώ
να μου γελάς σπαρακτικά.

Κι όσο βαραίνει η καρδιά
απ' τα πολλά τα μυστικά,
από τις πίκρες, τις χαρές, τα βάσανα.
Τόσο το σώμα που φορώ,
όλο στενεύει και με πνίγει,
ψάχνει να βρει δικαιοσύνη πριν μ' αφήσει.

Άντε ακόμα μια γουλιά,
μια ακόμη ρουφηξιά,
από τα αλκοολικά μου χείλη.
Να δω ξανά τα μάτια κόκκινα
και σένα απ' το παράθυρο ν' αυτοκτονάς,
μέσα σε άλλη αγκαλιά.

Δεν είναι τίποτα που πρέπει να θυμάμαι,
όλα είναι εδώ και με δικάζουν,
μ' αγαπάνε, με σκορπάνε, με μαζεύουν, με φιλάνε.