Δρόμοι αδειανοί, μόνο τρελοί
Αυτοί που περπατούνε,
Μες στα στενά, στην ερημιά
Σωπαίνουν, δεν μιλούνε

Μάτια στεγνά, χέρια νωθρά
Μια πόλη που κοιμάται
Μια φυλακή, ένα κλουβί
Κορμί που δεν θυμάται

Mα το μυαλό, μονάχα αυτό
Ξυράφι και λεπίδα
Σαν αστραπή, χτυπά, αντηχεί
Μια σκονισμένη ελπίδα

Μνήμες ζεστές, απ΄τις σκεπές
Πετιούνται, ξαγρυπνούνε
Μια χαράμαδα, ένα φως
Διέξοδο ζητούνε

Μια μυρωδιά από μακριά
Φύκια φέρνει κι αρμύρα
Αναπνοή, μισή ζωή
Φουρτούνα και πλημμύρα

Κι είν’ το μυαλό, μονάχα αυτό
Ξυράφι και λεπίδα
Σαν αστραπή, χτυπά, αντηχεί
Μια σκονισμένη ελπίδα