Ένα θέατρο του παραλόγου
Λόγια ενός μεγάλου μονολόγου
Λες πως πάντα φταίω μόνο εγώ
Σκηνοθέτης μιας αγάπης τώρα
Που υποκλίθηκε στην πρώτη μπόρα
Κι όπως πάντα φταίω μόνο εγώ

Περιττό να μιλάμε για σχισμένες σελίδες
Τι ταξίδι να κάνουν δυο σπασμένες σανίδες
Ένας ρόλος ρουτίνα, συνεχώς μεγαλώνει
Στη σκηνή πέφτει η νύχτα κι υποκλίνεσαι μόνη

Εισιτήριο στην πρώτη θέση
Θεατής μονάχα όποιος σου αρέσει
Σκέψου μήπως έφταιξες εσύ
Ένας άγνωστος λοιπόν κομπάρσος
Μια πρωταγωνίστρια με θράσος
Ίσως δε χωρούν σε μία σκηνή

Περιττό να μιλάμε για σχισμένες σελίδες
Τι ταξίδι να κάνουν δυο σπασμένες σανίδες
Ένας ρόλος ρουτίνα, συνεχώς μεγαλώνει
Στη σκηνή πέφτει η νύχτα κι υποκλίνεσαι μόνη
Περιττό να μιλάμε για σχισμένες σελίδες
Τι ταξίδι να κάνουν δυο σπασμένες σανίδες
Ένας ρόλος ρουτίνα, συνεχώς μεγαλώνει
Στη σκηνή πέφτει η νύχτα κι υποκλίνεσαι μόνη