|
Στίχοι: Νικηφόρος Βρεττάκος
Μουσική: Πηγή Λυκούδη
Μέσ’ από πράσινες ελιές
και στάχυα χρυσοφόρα
δεν είσαι πόλη από χαλκό,
ούτ’ απ’ αχάτη χώρα.
-Σε ξέρει ο Θεός
και το καλό δεν σε ξεχνά ποτέ του,
σε ξέρει ο ήλιος και η βροχή
στα πόδια του Ταϋγέτου.
Μένουν τα πάντα ανάλλαχτα
τα σπίτια οι ζευγολάτες
και κουδουνίζουν οι πλαγιές
κι αχολογούν οι στράτες.
--
Σαν ένας ύμνος στην χαρά
των δουλευτών τα χέρια
σπέρνουν, θερίζουν, γνέθουνε,
σφυροκοπούν τη γης.
-
Και μέσ’ στα λόγγια απλώνεσαι
πιο ειρηνικό απ’ τ’ αστέρια
κυψέλη ηλιοπλημμύριστη,
χωριό της προκοπής.
|
![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | | Στατιστικά στοιχεία | | ![](skin/images/spacer.gif) | | Δημοφιλία: - Αναγνώσεις: 406 Σχόλια: 1 Αφιερώσεις: 0
| | ![](skin/images/spacer.gif) | | | | ![](skin/images/spacer.gif) |
|