Μια μέρα δυο γαϊδούρια μες το δρόμο κουβέντα πιάσαν γενικά περί ζωής
Ο ένας ήτανε τσαχπίνης και φευγάτος κι ο άλλος ήταν νοικοκύρης κι ευπρεπής
-Αχ να το ‘χε η τύχη μου ρε ξάδερφε κι εμένα, να ‘χα σπίτι και φαί και σταθερό μισθό
να ‘χα τα γεράματα εξασφαλισμένα και άνεση στο οικονομικό
-Μη με καλοτυχίζεις και μη λες λόγια παχιά. Όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει η γειτονιά, δεν τα ξέρει η γειτονιά
Την άλλη μέρα σ’ έναν ίσκιο ο φευγάτος είχε ξαπλώσει και κοιτούσε τα πουλιά
Και τα παιδιά του είχανε στολίσει με λουλουδάκια την κεφάλα και τ’ αυτιά
Και ξάφνου μες τον ήλιο και τη σκόνη περνάει ο άλλος φορτωμένος με σακιά
Τ’ αφεντικό στην ανηφόρα να τον δέρνει με μια ξυλάρα δύο πήχες μακριά
Καλύτερα ελεύθερο πουλάκι να τριγυρνάω όπου θέλω εδώ κι εκεί..
Παρά στο ξύλο αχ να με μαυρίζουν τ’ αφεντικά μου βράδυ και πρωί
Καλύτερα στους δρόμους να γυρίζω και βόλτες να πηγαίνω τα παιδιά
Τι κι αν δεν έχω εγώ παχνί δικό μου
Η φτώχια βγάζει τα καλά παιδιά