Κει στου δρόμου την άκρη,
με σκυμμένους τους ώμους,
προσκυνάει το δάκρυ,
της καρδιάς του, τους νόμους.

Το σβηστό του τσιμπούκι,
κ' η βουβή του κιθάρα,
της ζωής του χαστούκι,
μα δεν δίνει δεκάρα.

Τα θλιμμένα του μάτια,
πόσα θέλουν να πουν!!
Της ψυχής τα κομμάτια,
μόν' αγάπη ζητούν.

Και σαν βγει το φεγγάρι
και στην πόλη νυχτώνει,
σκύβει κάτω να πάρει
το βρεγμένο χαρτόνι.

Σέρνει στο μονοπάτι,
τα σπασμένα του βήματα.
Και γυρίζει την πλάτη,
στα ανθρώπινα λύματα.