Μέσα στους τάφους κατοικώ, μόνο οι νεκροί μ’ ακούνε,

εχθρός πάντα θανάσιμος θα μείνω του εαυτού μου,

οι ανίδεοι και οι αχάριστοι τη δάφνη μου κρατούνε

οργώνω κι άλλοι χαίρονται το κάρπισμα του αγρού μου.



Κανένα δε ζηλοφθονώ. Η οδύνη τι με νοιάζει,

τριγύρω το ακατάλυτο μίσος, η καταφρόνια!

Αρκεί μόνο που όσες φορές το χέρι μου σε αδράζει,

ολοένα πιο τερπνά αντηχείς, ω λύρα μου απολλώνια.