|
Στίχοι: Νίκος Παπακώστας
Μουσική: Άγνωστος
Σφαδάζει ο πόνος στης αλήθειας την αυλή
Χάνεται πριν να δει το πρώτο φως της μέρας
Σαν άγρια χίμαιρα θα κάψει ότι βρει
Χαρίζοντάς σου της αμάλθειας το κέρας
Αν δεν επρόφτασες ν΄ αγγίξεις την ελπίδα
Αν όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στο κενό
Σάρκα απ΄ τη σάρκα σου γεννάς μια καταιγίδα
Και ζεις εξόριστος μες στον ωκεανό
Να ναι ο σπόρος που φυτεύεις ακριβός
Μες στα εσώψυχα, σε άσπαρτα χωράφια
Να ναι της γνώσης ο πιο σπάνιος καρπός
Λάμψη η επίγνωση που φέρνει τη μετάνοια
|
![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | | Στατιστικά στοιχεία | | ![](skin/images/spacer.gif) | | Δημοφιλία: - Αναγνώσεις: 240 Σχόλια: 0 Αφιερώσεις: 0
| | ![](skin/images/spacer.gif) | | | | ![](skin/images/spacer.gif) |
|