Πολλές φορές οι ναυτικοί την ώρα να περνάνε
Πιάνουνε τα Άλμπατρος πουλιά, της θάλασσας τρανά
Που ράθυμα σαν σύντροφοι του ταξιδιού ακλουθάνε
Το πλοίο που μες στα βάραθρα γλιστράει τα πικρά.

Μα μόλις σκλαβωμένα εκεί στην κουπαστή τα δέσουν
Οι βασιλιάδες του ουρανού σκυφτοί κι άχαροι πια
Τα άσπρα μεγάλα τους φτερά τα αφήνουνε να πέσουν
Και στα πλευρά τους θλιβερά να σέρνονται κουπιά

Αυτά που είναι τόσο όμορφα τα σύννεφα όταν σκίζουν
Πως είναι τώρα κωμικά κι άσχημα και δειλά
Άλλοι με πίπες αναφτές τα ράμφη τους κεντρίζουν
Κι άλλοι πηδάνε σαν κουτσοί κοροϊδευτικά.

Μ' αυτούς τους νεφοπρίγκιπες κι ο ποιητής πως μοιάζει
Δεν σκιάζεται τις σαϊτιές, τις θύελλες αψηφά
Μα ξένος μες στον κόσμο αυτό που γύρω του χουγιάζει
Σκοντάφτει απ' τα γιγάντια του φτερά σαν περπατά.