Γίνεται να χειρουργήσεις το μηδέν;
Ν’ ανοίξεις μέσα του μια άπειρη σημασία και
να φυτέψεις ρίζα χάλκινη
από τη ζώνη ενός θεού χωρίς μουστάκι
που η βαθιά του επιθυμία θα είναι
να γελάσει με έπαρση φωτός και λυμένο ζωνάρι;
Η πράξη θα είναι κόκκινη
το νερό παστό
και ο χρόνος θα χνουδιάζει στον καβάλο.

Τότε και μόνον τότε
κι αφού το φεγγάρι ανθίσει γάζες
μπορείς με ένα κόκαλο αριθμού να κόψεις τον υμένα
που το κρατάει απ’ του Τίποτα τ’ ομοίωμα.
Θα κλάψει λίγο στην αρχή γιατί είναι άμαθο
μα γρήγορα θ’ αρχίσει να παχαίνει.
Θα γίνει ποίημα.