Μικρασιάτες πρόσφυγες στης Κύπρου τα λημέρια
κρατούν στο χέρι το κουπί και λύνουν τα τσεμπέρια
ψάχνουν λιμάνι για να βρουν με αδειανά δυο χέρια
το σώμα κείτεται αλλού και η ψυχή στ’ αστέρια.

Μια μάνα εγονάτισε καταμεσής της βάρκας,
δυο λόγια ήθελε να πει στου Χάρου τα γινάτια

Θάλασσα δώσε του ζωή και ό,τι θες δικό σου
πάρε εμένα στο βυθό αν θες το μερτικό σου
Θάλασσα σώσε το παιδί και ότι θες δικό σου
πάρε εμένα το πρωί θα ’χεις το μερτικό σου.

Μικρασιάτης πρόσφυγας στης Σκάλας τη μιζέρια
ένας θεός, μια προσευχή και μιας γυναίκας έγνοια…
Εξ Αλαγίας πρόσφυγας στης Σκάλας τα λημέρια
ένας μικρός, μια προσμονή και μιας αγάπης χέρια.