Μου είπαν να κρατάω σφιχτά τσουβάλι μιας φαρέτρας
να κουβαλάω στα κρυφά της ξενιτιάς τα ντέρτια
να έχω το στόμα μου κλειστό και μια καρδιά από πέτρα
να μου βαράνε την ψυχή με τύμπανα και ντέφια
μες στο βυθό της μοναξιάς στης θάλασσας την άρμη
η σκέψη μου δεν άντεξε στου γλάρου το σεργιάνι.

Του φώναξα με την αυγή το σούρουπο για να ’ρθει
για να ’χω λίγη συντροφιά στου πόνου το χαράτσι.

Σήκω και γίνε αλχημιστής, αν θες να επιστρέψεις,
με αλχημείες μυστικές, το φόβο να πλανέψεις
Σήκω και γίνε αλχημιστής στου φεγγαριού τη φέξη
με αλχημείες μυστικές μία ζωή θα κλέψεις.

Μου είπαν να πετάω ψηλά στου ουρανού τα μήκη
του Δαίδαλου, του Ίκαρου να ακολουθώ τα ίχνη
μα ο γλάρος μου φτερούγιζε στου καραβιού την πρύμνη
κι έψαχνε τάχα ψίχουλα στης θάλασσας το χάρτη
μες στον βυθό της μοναξιάς στης θάλασσας την άρμη
η σκέψη μου δεν άντεξε στου γλάρου το σεργιάνι.