Τα δάχτυλα απ’ τους καρπούς, τα μπράτσα από τους ώμους
ζητούν να ξεκολλήσουνε
να ’ρθουν κοντά σου, να χορτάσουν λυτρωμό
απ’ την ωραία κόλαση που επέλεξα να ζήσω.
Μα τα δαγκώνω, τα κρατώ, να μη χαρούν
ούτε μια σπιθαμή απ’ το γυμνό σου δέρμα.
Ώσπου το παραλήρημα γλυκά να με κοιμίσει
με νάρκη μυστική βαθιά σε ονείρου ωκεανό.
Τα χέρια μου χαϊδεύουν το κενό.