Τις νύχτες έχτιζες γεφύρια να περάσεις
στην πάνω χώρα που ξημέρωνε γιορτή,
φίλοι κι αγάπες σου ‘χαν δώσει σε χαρτί
τάμα να δώσεις και γι αυτούς, μην τους ξεχάσεις.

Πικρό καλοκαίρι στη ράχη της μέρας
και άπονο χέρι τροχιά μαύρης σφαίρας,
διπλά τη χτυπούσε σαν φύλλο στο φίδι
σε όποιον ζητούσε πηγή και ταξίδι.

Κάποιος που θέριζε στις πέτρες τον ιδρώτα
καταμεσήμερο σου έδωσε νερό,
θα ‘σαι θεότρελος μου φαίνεται θαρρώ
σ’ αυτή την στράτα πόσοι χάθηκαν για ρώτα.

Πικρό καλοκαίρι στη ράχη της μέρας
και άπονο χέρι τροχιά μαύρης σφαίρας,
διπλά τη χτυπούσε σαν φύλλο στο φίδι
σε όποιον ζητούσε πηγή και ταξίδι.