Θέλω μια λέξη απ’ τη σιωπή σου
κι απ’ το σκοτάδι σου το στόμα
να ζητιανεύω το φιλί σου
κι όταν δεν μ’ αγαπάς ακόμα.

Θέλω να ζήσω στο κορμί σου
για μια στιγμή έναν αιώνα
κι από τα όχι και τα μη σου
ν’ αντέχω το βαρύ χειμώνα.

Θέλω τα δύσκολα τα μαύρα,
θέλω τ’ αγκάθι απ’ το λουλούδι,
απ’ το ηφαίστειο τη λάβα
κι από τον πόνο το τραγούδι.
Θέλω.

Κι όταν τα ξύλα στη φωτιά
τελειώσουν και δεν έχεις πια
μιαν αφορμή ζεστό κορμί να ξημερώσεις.
Σαν το φαντάρο στη σκοπιά
πες ότι τέλειωσε η βραδιά,
πες πως δεν έχεις τίποτ’ άλλο να μου δώσεις.
Πες πως δεν έχεις τίποτ’ άλλο.

Θέλω το απέραντο σου βλέμμα
όταν σωπαίνεις, όταν τρέμω
στις φλέβες σου να ’μαι το αίμα,
στις ράγες σου να ’μαι το τρένο.

Θέλω τον άπιαστο ουρανό σου
όταν μουγγρίζει η καταιγίδα
όταν βουλιάζω στ’ όνειρό σου.

Κι όταν τα ξύλα στη φωτιά
τελειώσουν και δεν έχεις πια
μιαν αφορμή ζεστό κορμί να ξημερώσεις.
Σαν το φαντάρο στη σκοπιά
πες ότι τέλειωσε η βραδιά,
πες πως δεν έχεις τίποτ’ άλλο να μου δώσεις.
Πες πως δεν έχεις τίποτ’ άλλο.