Μπρος στην οθόνη, σ’ έναν καναπέ αραγμένος

μείνε, δεν είσαι εσύ, μα ιός μεταλλαγμένος,

χώρια από φίλους, συγγενείς, μη σε κολλήσει ιό κανείς

κι εσύ απ’ αυτούς κανέναν άλλον μην κολλήσεις,

μέσα απ’ το φόβο αυτόν, λησμόνησες να ζήσεις …



Μόνος, ανέραστος, φτωχός και νικημένος,

σε χίλιες σκέψεις, χίλιους ρόλους μοιρασμένος,

παίζεις και χάνεις συνεχώς, σ’ ένα παιχνίδι οργής κι ο ιός

που μεταλλάσσεται, αφιονίζει συνειδήσεις,

ποιον να πιστέψεις ; ποιον φονιά α προσκυνήσεις ;



Γύρω απ’ τ’ ανάδελφου πολιτισμού το μένος,

της μουσικής θεός κι αν είσαι, ζεις κλεισμένος

σ’ ένα κιβούρι, σαν νεκρός, σ’ αρνιέται ο φίλος κι ο αδερφός,

σ’ απαγορεύουν ν’ ανασάνεις, να μιλήσεις,

να τραγουδήσεις και σαν άνθρωπος να ζήσεις …



Μες στον κυκλώνα τόσων μέτρων, ζεις χαμένος,

πλούτισε ο αντίχριστος κι εσύ ‘σαι αρρωστημένος,

των ψυχιάτρων τις φωνές, ακούς κι ο ιός, στο αχανές

σε στέλνει, απομυζώντας τ’ άγιο φως της δύσης,

τον ήλιο της ανατολής, να μη γνωρίσεις …



Στέκεσαι αντίκρυ απ’ την απάτη, φορτωμένος

τύψεις, πληγές και παραισθήσεις, διχασμένος

με την ακρίβεια πολεμάς, αντί για αγίους προσκυνάς,

δαιμόνους, σκέφτεσαι απ’ τον κόσμο να χωρίσεις,

εκεί σε σπρώχνουν των οργίων οι κυβερνήσεις …