Τούτη η παράξενη φυλή, τούτη η φατρία
διψά για δύση, ανατολή κι ελευθερία
κι από παλιά για δώρο το αίμα της κρατεί
στης μοναξιάς και στου πολέμου τη γιορτή

Τούτη η παράξενη φυλή τον ήλιο αγγίζει
ποτέ σ’ εχθρό, σ’ αφέντη αυλή δε γονατίζει
κι ανθοφορεί με περηφάνια και ψυχή
από δακρύβρεχτη κι αιμόφυρτη εποχή

Τούτη η παράξενη φυλή καμιάς δε μοιάζει
δε ζητιανεύει ευχή, φιλί και δε διστάζει
μπροστά στο θάνατο με σθένος να σταθεί
αρκεί το φως κι η λευτεριά να μη χαθεί

Τούτη η παράξενη φυλή, τα χρόνια εκείνα αναπολεί
που ‘χανε φέρει ανατροπή στο πεπρωμένο
κρίμα στο αίμα απ’ την πληγή, θεός αν είναι, τι ευλογεί ;
σ’ ένα παιχνίδι που ήταν πάντοτε στημένο