Αν τύχαινε ένα πουλί να γεννηθώ
Θα μου ‘φτανε ένα κλαδί να κοιμηθώ
Θα έσβηνε όλη τη δίψα μου η βροχή
Και ήσυχα θα ξεψυχούσα ένα πρωί

Μα έγινα από φωτιά κι από πηλό
Και μέσα μου λαγοκοιμάται το θεριό
Κι’ αν πίστεψα την αγκαλιά μου για απαλή
Τα χέρια μου θα ανοίγουν πάντα μια πληγή

Να ‘μουν από χιόνι
Στον πάγο να κλειστώ
Μ’ αυτό που με στοιχειώνει
Το μέσα μου θεριό
Να ‘βρισκα τον φταίχτη
Που μ’ άφησε λειψό
Και βλέπω στον καθρέφτη
Εκείνον που μισώ
Που μισώ…

Να ΄μουν από σκόνη
Να ζω χωρίς ζωή
Ψυχές να μη σκοτώνει
Η άγρια μου ψυχή
Τίποτα ας ήμουν
Και πριν να γεννηθώ
Να ημέρευε μαζί μου
Στου χρόνου το βυθό
Το Θεριό…

Βαθιά να κοιμηθώ
Προτού με ξαγρυπνήσει το θεριό