Σαν ρίζα σκοτεινή
και σαν καρπός που δένει
στον κήπο μας βλασταίνει
μυστήρια η ζωή.

Στο δρόμο συντροφιά
ο πόνος αγωγιάτης
να βρει τα βήματά της
η τόση ομορφιά.

Με δυνατές ευχές
παράπονα και λύπες
ακροβατούν τις νύχτες
στα σώματα οι ψυχές.

Ημέρεψέ μου την καρδιά
κερί που τρεμοπαίζει
κι άπλωσε στο τραπέζι
να πιούμε όπως παλιά.