Σαν δέντρο με ξερίζωσαν δε πρόλαβα να ανθήσω,
δε πρόλαβα ν’ανθήσω.
Στα ξένα μάνα βρέθηκα πως να γυρίσω πίσω,
πως να γυρίσω πίσω.
Συννεφιασμένος ουρανός σκοτείνιασε η ψυχή μου, σκοτείνιασε η ψυχή μου
Δε χώρεσε η βαλίτσα μου το φως απ' την αυλή μου,
το φως απ την αυλή μου

Όλου του κόσμου τα καλά η ξενιτιά χωράει, όμως η λέξη μοναξιά δεν ξέρει πως πονάει

Μαλώνω με τα όνειρα τις νύχτες δε κοιμάμαι,
τις νύχτες δε κοιμάμαι.
Που βλέπω όλους τους φίλους μου και δε με χαιρετάνε,
και δε με χαιρετάνε
Στον ξένο πως να του το πω στην γλώσσα που μιλάει,
στη γλώσσα που μιλάει
Το γέλιο μου όταν χάνεται σε ποια πατρίδα πάει,
σε ποια πατρίδα πάει

Όλου του κόσμου τα καλά η ξενιτιά χωράει όμως
η λέξη μοναξιά δε ξέρει πως πονάει

Μη με ρωτάτε πως μπορώ και ρίζες πια δε βγάζω, και ρίζες πια δε βγάζω
Γιατί είναι αλλού το σπίτι μου και εδώ δεν ησυχάζω
και δω δεν ησυχάζω