Γεννήθηκα στον Εύοσμο τον Μάρτη του '70
στην Σαλονίκη δυτικά το πρώτο φως μου είδα.
Στην φάμπρικα ο γέρος μου και η μάνα μου στο σπίτι
και η μόνη αγωνία τους να μην με πουν αλήτη.

Κόσμος και η γειτονιά την είχανε στημένη
στο πρώτο παραστράτημα την είχαμε βαμμένη.
Πατριαρχία και σεξισμός ήταν δεδομένα
και η αγία η οικογένεια καλά τα 'χε κρυμμένα.

Ρημάδια τα σχολεία μας, οι δρόμοι μες τις λασπες
μα την Κυριακή στην εκκλησιά μας στέλνανε οι μανάδες.
Η χούντα είχε πέσει μα δεν ήξερα για αυτό
για αυτά δεν μας μιλούσανε στο κατηχητικό.

Το μόνο πουας ένοιαζε, τι θα πει ο κόσμος
μην νοιάζεσαι κι ας καίγεται του διπλανού ο κωλος.
Δεν μου φτάνει η αλάνα, ούτε η μπαλα ή το κρυφτό
πάντα κάτι μου 'λειπε δεν το βρίσκω σωστό.

Μα βρέθηκε ένας άγγελος με ακούμπησε στον ώμο
και μου δείξε της μουσικής τον φωτεινό τον δρόμο.
Και όλα πήραν νόημα πρακτική ουσία
δεν ένιωσα ποτέ ξανά, ανθρώπων απουσία.

Η πόλη παντού έβραζε παντού δημιουργία
γεμάτη ρεμπεταδικα, ταβέρνες καφενεία.
Και μεις με τα οργανακια μας γουστάραμε την φάση
και όλη μέρα θέλαμε μονάχα να βραδιάσει.

Ο Αγάθωνας ρεμπέτικα με το συγκρότημα του
και ο Χουλιαρας μαγικά, να κάνει τα δικά του.
Στην Τούμπα ο παπαζης
και στις Συκιές οι Τρύπες, σε κάναν να τρομάζεις.

Και όλα δειχναν ζορικα και η πόλη λατρεμένη
μα η βρωμιά απ'τα παλιά ήταν απλώς κρυμμένη.
Η μπόρα που ανέδυε την είχαμε ξεχάσει
η νύφη του Θερμαϊκού κακά είχε γεράσει.

Και να η στιγμή που γέμισε, με μακεδονομάχους
τον φασισμό που έκρυβε τον έβγαλε με πάθος.
Νομάρχη είχε γίγαντα που έσκαβε στην φάρμα
Παππάδες του μεσαίωνα στης εκκλησιάς το άρμα.

Φασισταρια στα γήπεδο σκοτώνουν για την μπάλα
νταηδες πλουσιόπαιδα βιαζουνε για πλάκα.
Η πόλη ξεπουλήθηκε σε κάτι νταβατζηδες
που τριγυρνούσαν άρχοντες με φουσκωτους γορίλες.

Διώχνει προσφυγόπουλα μέσα απ'τα σχολεία
η πόλη που στα σπλάχνα της φιλάει την ιστορία.
Μια ιστορία που αν δεις θα μάθεις και θα νιώσεις
πως δεν αξίζει να την σκορπάς φίλε μου σε δόσεις.

Δεν είσαι φτωχομανα
Φτωχή, λεπρη ζητιάνα
Θεσσαλονίκη δυστυχώς δεν είσαι φτωχομανα
Είσαι πολύ μίζερη, φτωχή, λεπρη, ζητιάνα
Στα σκοτάδια σέρνεσαι και διώχνεις τα παιδιά σου
Αυτά που είναι η ελπίδα σου, μοναδική δικιά σου.