Τα παραμύθια τση γιαγιάς, τα πλήρωσα με αίμα
κι έζησα απ’ τα μικράτα μου, μ’ όνειρα πληγωμένα,
κάθε που άνοιγα φτερά, μου τα ‘κοβαν οι δράκοι,
καρτέρι μου ‘στηναν θεριά, πριν φτάσω στην Ιθάκη …

Πλήρωσα μ’ αίμα, τση γιαγιάς τα παραμύθια,
γι αυτό κι αγάπησα από βρέφος, την αλήθεια …

Όλα, όσα μου ‘λεγε ο μπαμπάς, τση ζήσης του καούδια,
με τον γ-καιρό τα σμίλευσα και τα ‘καμα τραγούδια,
στου Ψηλορείτη την γ-κορφή, μαζί ν-του ε-πρωτοβγήκα,
από-ύ τη χέρα μ’ έσερνε στην εκκλησά κι ε-μπήκα …

Ήμουν-ε δώδεκα χρονών γ-κοπέλι ακόμη,
μα τούτη η εικόνα, μια ζωή θα με στοιχειώνει …

Τα παραμύθια τση γιαγιάς και του κυρού οι ιστορίες,
αρμονικά γαλούχησαν, στου χρόνου τσι πορείες
όνειρα, σκέψεις, προσευχές, μες στου ντουνιά το ψέμα,
τραγούδια μαραγκιάζοντας, μ’ ιδρώτα, δάκρυα κι αίμα …

Άντεξα τ’ άδικο, τσ’ α-μοναξάς το τέρας,
ήμουν-ε βρέφος κι έγινα κι εγώ πατέρας …