Την ψυχή μου έβγαζες με τις φασαρίες σου
ούτε γλάστρες μείνανε ούτε οι γαζίες σου
και τα πιάτα έσπαζες από το γινάτι σου
έφυγα και το ‘βγαλες μόνη σου το μάτι σου.

Έφυγα κι ανάσανα
γλύτωσα τα βάσανα,
δεν υπάρχει πια σκοτούρα
κι η δική σου η μουρμούρα.

Να με κάνεις ήθελες εμένα κομπολόι σου
και στο σπίτι μάζευες μοναχά το σόι σου
και ν’ ακούω ήθελες ότι λέει η κούτρα σου
έφυγα και τα ‘σπασες μόνη σου τα μούτρα σου.

Έφυγα κι ανάσανα
γλύτωσα τα βάσανα,
δεν υπάρχει πια σκοτούρα
κι η δική σου η μουρμούρα.