Ανάβω τα φώτα
κλειδώνω τις σιωπές,
να έρχεσαι, να φεύγεις,
να φεύγεις όταν θες.

Ο χρόνος σου και ο τόπος σου
κομμάτι από ζωή
που έπεσε πριν μπει,
πριν μπει στη λογική.

Δεν ξέρω, δεν με νοιάζει κι ούτε θέλω πιο πολύ
μου φτάνει ότι ζεις, ότι ζεις κάπου εκεί.
Κι αφήνεις το σημάδι σου στην άσπρη μου ζωή
λεκές που την κρατάει, την κρατάει ζωντανή.

Ανοίγω τα μάτια,
δες όλα είναι εκεί
κι ας έλειψα μαζί σου,
μαζί σου μια ζωή.

Στο χρόνο σου ταξίδι
μοιάζει κάθε μου στιγμή
μα εσύ είσαι μια διάσταση,
μια διάσταση τρελή.

Δεν ξέρω, δεν με νοιάζει κι ούτε θέλω πιο πολύ
μου φτάνει ότι ζεις, ότι ζεις κάπου εκεί.
Κι αφήνεις το σημάδι σου στην άσπρη μου ζωή
λεκές που την κρατάει, την κρατάει ζωντανή.

Εγώ δεν ψάχνω
κι ούτε θέλω πιο πολύ,
μου αρκεί πρώτη φορά,
πρώτη φορά μου στη ζωή.

Το βήμα μου θα κόψω,
με το βήμα μου αργό
το έπαθλο χαρίζω,
χαρίζω στον καιρό.