Δυο μάτια σαν φωτιά
τη σβήσαν οι σωτήρες μου και με κοιτούν σαν ξένη
γελάω μέσα απ’ τα δάκρυα
πως γίνεται να ζω τόση ψευτιά.

Εσείς δεν μ ‘ οδηγούσατε
τον δρόμο μου να βρω που ήμουν χαμένη
τώρα με προσπερνάτε
κι η απώλεια ριζώνει πιο βαθιά.

Που είναι η πυρκαγιά
που μ’ έλουζε και χόρευα με την αναπνοή μου
κι αυτή μου τη χρεώσατε
γραμμάτια πληρώνω τη ζωή μου.

Με μια αγκαλιά,
θαμμένη καρτερώ σκουπίζω το κελί μου
χαμόγελα κρυφά, ο ήχος απ’ τα κάγκελα θυμίζει μουσική.
Δυο μάτια σαν φωτιά,
αφήνω στη διαθήκη μου στ’ ανεύθυνο παιδί μου
μα τρέμω μην το πιάσουν οι φρουροί
να έχει μέσα του καρδιά.

Ανίερες προσευχές
μπροστά σας βροντοφώναξα για να ‘χω ένα πάσο
που θα με απελευθέρωνε
ποτέ όμως δε μου είπατε από τι.

Κι όσο λοιπόν περίμενα
την ώρα που το όνειρο θα πιάσω
τόσο εσείς χλευάζατε
με όπλο σας τη λέξη υπομονή.

Πως γίνεται να ζω
με στάλες μιας ανάμνησης που ονόμασαν ψυχή μου
πως γίνεται ν’ αρχίσω να αγαπώ
και να ποθώ τη φυλακή μου.

Με μια αγκαλιά,
θαμμένη καρτερώ σκουπίζω το κελί μου
χαμόγελα κρυφά, ο ήχος απ’ τα κάγκελα θυμίζει μουσική.
Δυο μάτια σαν φωτιά,
αφήνω στη διαθήκη μου στ’ ανεύθυνο παιδί μου
μα τρέμω μην το πιάσουν οι φρουροί
να έχει μέσα του καρδιά.