Σε φωτιά και νερό
φτιάχνω σπίτι να ζω,
σε αέρα και γη
η δικιά μου σκεπή.

Ο ορίζοντας πια
χάνεται μακριά,
μα εγώ προχωρώ
για να βρω ουρανό.

Ό,τι κι αν κάνεις
ο κόσμος αυτός δεν αλλάζει,
αν πάντοτε ίδιος σού μοιάζει,
αν όπου κι αν πας μεταφέρεις
τις ίδιες πληγές.

Φιλί κι αγκαλιά
η δικιά μου η στεριά,
τριγύρω παντού
πολιτείες του μυαλού.
Τα όνειρα, δες,
ζούνε μέσα στις σιωπές.

Ουτοπίες ζητώ,
φτιάχνω χάρτες, προχωρώ.
Οι δικές μου βροχές
κάνουν στάλες τις χαρές
και ποτίζουν τη γη
να ριζώσει η ψυχή,
για να βγάλει κλαδιά
που θα φτάσουνε ψηλά,
να πετάξει πιο μακριά.

Ουτοπίες ζητώ
και συνέχεια προχωρώ.
Φτιάχνω χάρτες να ζουν
όσα εδώ δε χωρούν.