Αδειάζει η στέρνα του καιρού
κι εγώ σα διψασμένο αγρίμι
παίρνω το σχήμα του νερού
μέσα στης πόλης το καμίνι

Δακρύζει ο τοίχος που ακουμπώ
κι ένα παιχνίδι δίχως φρένο
είναι η στιγμή που σου μιλώ
και το επόμενο το τρένο

Στεγνώνουν πάνω μου τα ρούχα που φορώ
δεν ξέρω, να γελάσω ή να κλάψω
κι εσύ, μια σφαίρα καρφωμένη στο φτερό
που σ' εμπιστεύτηκα κι ακόμα να πετάξω

Καρφώνει ο χρόνος το κεντρί
κι έχω τα νύχια του στην πλάτη
σα νύχτα που περιπολεί
κι όλο με πιάνει παραβάτη