Χέρια που δε χωρούν τα δάκρυα,
έγιναν αίμα έγιναν σύνορα κλειστά.
Ο αέρας περιμένει στις γωνίες,
σε γειτονιές που παίζουν τα παιδιά.

Είναι ταξίδι η ζωή,
μοιάζει με θάλασσα πληγή
που σε μεθάει.
Βούτηξε μέσα της βαθιά
και θα σε πάρει μακριά,
θα σε κερνάει.

Αρώματα που δεν υπάρχουν πια,
μουχλιάσανε τα λόγια μες στη λάσπη.
Στο μαυσωλείο σου κλεισμένα ασφυκτικά,
πως θα τα βρει η άνοιξη όταν θα `ρθει;

Είναι ταξίδι η ζωή,
μοιάζει με θάλασσα πληγή
που σε μεθάει.
Βούτηξε μέσα της βαθιά
και θα σε πάρει μακριά,
θα σε κερνάει.