.Πόσο ενάρετο το σώμα μες στην ταπεινότητα
πώς στέκει λάμποντας μ’ όλη την κερδισμένη γνώση
των λογισμών, σαν δέντρο ανυψωμένο από το χώμα.
Την άκρη της κλωστής δαγκώνοντας, στη νέα οδό
σε βρίσκει η αλήθεια· ανθίζουν θαύματα στους οφθαλμούς
ο εαυτός ακούει την πρώιμη συνείδηση:
σκότος και φως, το ένα από τ’ άλλο δεν χωρίζει.
Τα ορυκτά στα βάθη ομιλούντα, καρποί
που η μάχαιρα κατέσκαψε να φτάσει στο κουκούτσι.