Κάποτε η ομιλία δεν φτάνει
για ν’ ανεβάσεις -είπε- τη βλάστηση
θραύονται λέξεις στον κατάφυτο καιρό.
Η κόλαση σπουδάζει στα δάχτυλα
φέγγει τις νύχτες στο μεδούλι
λάμνοντας σε λυγμό, το δίχτυ ρίχνοντας
τις πράξεις βγάζει απ’ τα βαθειά πηγάδια
πληθαίνοντας μες στην καταστροφή
τα ματωμένα και τ’ ανείπωτα κινώντας
νερά, ως να λυθεί η ατολμία της γλώσσας.